 |
| Acadis - Verrazano stormvloedkering, New York |
Verschillende Nederlandse bedrijven zoals Arcadis en Fugro, haalden na Katrina, de grote orkaan die New Orleans onder water zette, flinke contracten binnen. Het zou namelijk zo weer kunnen gebeuren (een nieuwe storm komt er alweer aan).
Er zijn twee problemen. De Amerikaanse kiezers hebben weinig interesse in klimaatverandering - het water staat immers nog niet tot aan de spreekwoordelijke lippen. En bovendien vindt men het land te groot om zich voor te kunnen bereiden op natuurrampen van zulke omvang.
Deze theorie is sindsdien ietwat achterhaald, maar het feit blijft dat men aan de Oostkust (waar deze stormen huishouden) niet goed beschermd is tegen overstromingen, stormvloeden, en ander natuurgeweld van deze omvang. Daarom zullen verschillende bestuursleden aankloppen bij Nederlandse ingenieurbureaus om raad te vragen. Mogelijk rollen daar ook dit keer weer flinke contracten uit.
Men kan cynisch zijn en zeggen dat men de put dempt nadat het kalf verdronken is, maar dat gebeurde in Nederland in 1953 ook toen Zeeland na een flinke storm onderwater liep. Wij zijn ons heel bewust van onze zwakke positie ten opzichte van het water, en daarom is er bij ons over de jaren heen ook flink geinvesteerd in allerlei water- en deltawerken.
In de VS ligt dat anders. Het onderwerp klimaatverandering is voor weinig Amerikanen echt interessant. Zeer zeker niet in verkiezingstijd. Men heeft meer interesse in de economie, werkgelegenheid, en onderwijs. Daarnaast is het ook niet een taak van de federale overheid om de problemen op te lossen.
Volgens de Piet Dircke van Arcadis hadden zij in 2009 al een plan ontwikkeld voor de Deltawerken bij New York. Op een iconische plek waar Henry Hudson, varend onder Nederlandse vlag, 400 jaar eerder Manhattan had gezien.
Dat idee kwam echter veel te vroeg voor de New Yorkers, zegt Dircke. “New York is een stad met tal van problemen en een complexe samenleving. Zoiets als een stormvloedkering vond men een brug te ver.”Het kan ook niet zo makkelijk. Anders dan in Nederland, betalen Amerikanen aan twee overheidsinstanties inkomstenbelastingen: aan de federale overheid en aan de Staatsoverheid. In Nederland betalen we wel provinciale belastingen (waaronder de waterschapsbelasting waar de dijken van onderhouden worden) maar dat is niet hetzelfde.
Ten onrechte ging ‘New York’ ervan uit dat natuurgeweld als dat van Sandy goed te bestrijden is zónder deltawerken, zegt Dircke. “Men had het idee dat men met andersoortige maatregelen en andere bouwvoorschriften de zaak wel redelijk zouden kunnen redden. Dat blijkt nu gewoon niet het geval te zijn. Dus ik denk toch dat ze nu hard moeten gaan nadenken over een Deltaplan zoals New Orleans dat heeft en zoals we dat ook in Nederland kennen.”
De bescherming en veiligheid van de inwoners vallen, wat kosten aangaat, in eerste plaats onder de Staatsuitgaven. Voor rampenbestrijding is er over het algemeen niet een speciaal potje. Van Staat tot Staat verschilt ook nog eens de hoogte van de Staatsbelasting, en dat beinvloedt dus ook het totale besteedbaar bedrag.
Het meeste geld (en de kiezers willen dit ook) gaat naar onderwijs, economie, wegen en andere zaken, niet naar een dijk of stormvloedkering die misschien maar eens in de 20 jaar nodig is. Het is in verkiezingstijd ook moeilijk te verkopen.
Daar komt nog bij dat, als de ramp heel groot is, er de noodtoestand uitgeroepen wordt, Zo komt er vanuit de federale overheid toch wel geldelijke steun voor wederopbouw. Het is een altijd afweging die de staatsbestuurders moeten maken. En staatsbestuurders zijn mensen die herkozen willen worden. Hun keuzes en beleid zullen altijd door hun kiezers bepaald worden, en zolang zij het belang niet zien in de bescherming tegen natuurrampen, blijft het spreekwoordelijk dweilen met de kraan open.
Bron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten